வாழ்கொளிபுத்தூர் – சுந்தரர் தேவாரம்

<– வாழ்கொளிபுத்தூர்

(1)
தலைக்கலன் தலை மேல் தரித்தானைத்
   தன்னை என்னை நினைக்கத் தருவானைக்
கொலைக்கை யானையுரி போர்த்துகந்தானைக்
கூற்றுதைத்த குரைசேர் கழலானை
அலைத்த செங்கண் விடை ஏறவல்லானை
ஆணையால் அடியேன் அடி நாயேன்
மலைத்த செந்நெல் வயல் வாழ்கொளிபுத்தூர்
மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(2)
படைக்கண் சூலம் பயில வல்லானைப்
   பாவிப்பார் மனம் பாவிக் கொண்டானைக்
கடைக்கண் பிச்சைக்கிச்சை காதலித்தானைக்
   காமன் ஆகம்தனைக் கட்டழித்தானைச்
சடைக்கண் கங்கையைத் தாழ வைத்தானைத்
   தண்ணீர் மண்ணிக் கரையானைத், தக்கானை
மடைக்கண் நீலம்மலர் வாழ்கொளிபுத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(3)
வெந்த நீறு மெய் பூசவல்லானை
   வேதமால் விடை ஏறவல்லானை
அந்தம்ஆதி அறிதற்கரியானை
   ஆறலைத்த சடையானை அம்மானைச்
சிந்தை என் தடுமாற்றறுப்பானைத்
   தேவதேவன் என் சொல் முனியாதே
வந்தென் உள்ளம்புகும் வாழ்கொளிபுத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(4)
தடங்கையால்  மலர்தூய்த் தொழுவாரைத்
   தன்னடிக்கே செல்லுமாறு வல்லானைப்
படங்கொள் நாகம்அரை ஆர்த்துகந்தானைப்
   பல்லின் வெள்ளைத்தலை ஊணுடையானை
நடுங்க ஆனையுரி போர்த்துகந்தானை
   நஞ்சம் உண்டு கண்டம் கறுத்தானை
மடந்தை பாகனை வாழ்கொளிபுத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(5)
வளைக்கை முன்கை மலைமங்கை மணாளன்
   மாரனார்உடல் நீறெழச் செற்றுத்
துளைத்த அங்கத்தொடு தூமலர்க் கொன்றை
   தோலும் நூலும் துதைந்த வரை மார்பன்
திளைக்கும் தெவ்வர் திரிபுர மூன்றும்
   அவுணர் பெண்டிரும் மக்களும் வேவ
வளைத்த வில்லியை, வாழ்கொளி புத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(6)
திருவின் நாயகனாகிய மாலுக்கு
   அருள்கள் செய்திடும் தேவர் பிரானை
உருவினானை ஒன்றா அறிவொண்ணா
   மூர்த்தியை, விசயற்கருள் செய்வான்
செருவில்லேந்தி ஓர் கேழற்பின் சென்று
   செங்கண் வேடனாய், என்னொடும் வந்து
மருவினான் தனை, வாழ்கொளி புத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(7)
எந்தையை எந்தை தந்தை பிரானை
   ஏதமாய இடர் தீர்க்க வல்லானை
முந்தையாகிய மூவரின் மிக்க
   மூர்த்தியை, முதல் காண்பரியானைக்
கந்தின் மிக்க கரியின் மருப்போடு
   காரகில் கவரிம்மயிர் மண்ணி
வந்து வந்திழி வாழ்கொளிபுத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(8)
தேனையாடிய கொன்றையினானைத்
   தேவர் கைதொழும் தேவர் பிரானை
ஊனமாயின தீர்க்க வல்லானை
   ஒற்றை ஏற்றனை, நெற்றிக் கண்ணானைக்
கான ஆனையின் கொம்பினைப் பீழ்ந்த
   கள்ளப் பிள்ளைக்கும் காண்பரிதாய
வான நாடனை, வாழ்கொளி புத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(9)
காளையாகி வரையெடுத்தான் தன்
   கைகள்இற்றவன் மொய்தலையெல்லாம்
மூளை போத ஒருவிரல் வைத்த
   மூர்த்தியை, முதல் காண்பரியானைப்
பாளை தெங்கின் பழம்விழ மண்டிச்
   செங்கண் மேதிகள் சேடெறிந்தெங்கும்
வாளைபாய் வயல் வாழ்கொளிபுத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(10)
திருந்த நான்மறை பாட வல்லானைத்
   தேவர்க்கும் தெரிதற்கரியானைப்
பொருந்த மால்விடை ஏற வல்லானைப்
   பூதிப்பை புலித்தோல் உடையானை
இருந்துண் தேரரும் நின்றுணும் சமணும்
   ஏச நின்றவன், ஆருயிர்க்கெல்லாம்
மருந்தனான் தனை வாழ்கொளி புத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே
(11)
மெய்யனை, மெய்யில் நின்றுணர்வானை
   மெய்யிலாதவர் தங்களுக்கெல்லாம்
பொய்யனைப், புரம் மூன்றெரித்தானைப்
   புனிதனைப், புலித்தோல் உடையானைச்
செய்யனை, வெளிய திருநீற்றில்
   திகழுமேனியன், மான்மறி ஏந்தும்
மைகொள் கண்டனை வாழ்கொளிபுத்தூர்
   மாணிக்கத்தை மறந்தென் நினைக்கேனே

 

Leave a Comment

தேவாரத் திருப்பதிகங்களுக்கான பாராயண வலைத்தளம்:

You cannot copy content of this page