திருவாவடுதுறை – அப்பர் தேவாரம் (3):

<– திருவாவடுதுறை

(1)
நம்பனை, நால்வேதம் கரை கண்டானை
    ஞானப் பெருங்கடலை, நன்மை தன்னைக்
கம்பனைக், கல்லால் இருந்தான் தன்னைக்
    கற்பகமாய் அடியார்கட்கருள் செய்வானைச்
செம்பொன்னைப் பவளத்தைத் திரளுமுத்தைத்
    திங்களை ஞாயிற்றைத் தீயை நீரை
அம்பொன்னை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(2)
மின்னானை, மின்னிடைச்சேர் உருமினானை
    வெண்முகிலாய் எழுந்துமழை பொழிவான் தன்னைத்
தன்னானைத் தன்னொப்பார் இல்லாதானைத்
    தாயாகிப் பல்லுயிர்க்கோர் தந்தையாகி
என்னானை, எந்தை பெருமான் தன்னை
    இருநிலமும் அண்டமுமாய்ச் செக்கர் வானே
அன்னானை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(3)
பத்தர்கள் சித்தத்தே பாவித்தானைப்
    பவளக் கொழுந்தினை மாணிக்கத்தின்
தொத்தினைத், தூநெறியாய் நின்றான் தன்னைச்
    சொல்லுவார் சொற்பொருளின் தோற்றமாகி
வித்தினை, முளைக்கிளையை, வேரைச் சீரை
    வினைவயத்தின் தன்சார்பை வெய்ய தீர்க்கும்
அத்தனை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(4)
பேணியநல் பிறைதவழ் செஞ்சடையினானைப்
    பித்தராம் அடியார்க்கு முத்தி காட்டும்
ஏணியை, இடர்க்கடலுள் சுழிக்கப்பட்டிங்கு
    இளைக்கின்றேற்கு அக்கரைக்கே ஏற வாங்கும்
தோணியைத், தொண்டனேன் தூய சோதிச்
    சுலாவெண் குழையானைச், சுடர்பொற் காசின்
ஆணியை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(5)
ஒருமணியை, உலகுக்கோர் உறுதி தன்னை
    உதயத்தின் உச்சியை, உருமானானைப்
பருமணியைப் பாலோடு அஞ்சாடினானைப்
    பவித்திரனைப் பசுபதியைப் பவளக் குன்றைத்
திருமணியைத் தித்திப்பைத் தேனதாகித்
    தீங்கரும்பின் இன்சுவையைத் திகழும் சோதி
அருமணியை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(6)
ஏற்றானை, எண்தோள் உடையான் தன்னை
    எல்லி நடமாட வல்லான் தன்னைக்
கூற்றானைக், கூற்றம் உதைத்தான் தன்னைக்
    குரைகடல்வாய் நஞ்சுண்ட கண்டன் தன்னை
நீற்றானை, நீளரவொன்று ஆர்த்தான் தன்னை
    நீண்ட சடைமுடிமேல் நீரார் கங்கை
ஆற்றானை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(7)
கைம்மான மதகளிற்றை உரித்தான் தன்னைக்
    கடல்வரை வான்ஆகாசம் ஆனான் தன்னைச்
செம்மானப் பவளத்தைத், திகழும் முத்தைத்
    திங்களை ஞாயிற்றைத் தீயானானை
எம்மானை என்மனமே கோயி லாக
    இருந்தானை, என்புருகும் அடியார் தங்கள்
அம்மானை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(8)
மெய்யானைப் பொய்யரொடு விரவாதானை
    வெள்ளிடையைத் தண்ணிழலை, வெந்தீ ஏந்தும்
கையானைக், காமனுடல் வேவக் காய்ந்த
    கண்ணானைக், கண்மூன்றுடையான் தன்னைப்
பையாடு அரவமதி உடனே வைத்த
    சடையானைப், பாய்புலித்தோல் உடையான் தன்னை
ஐயானை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(9)
வேண்டாமை வேண்டுவதும் இல்லான் தன்னை
    விசயனைமுன் அசைவித்த வேடன் தன்னைத்
தூண்டாமைச் சுடர்விடு நற்சோதி தன்னைச்
    சூலப் படையானைக், காலன் வாழ்நாள்
மாண்டோட உதைசெய்த மைந்தன் தன்னை
    மண்ணவரும் விண்ணவரும் வணங்கியேத்தும்
ஆண்டானை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(10)
பந்தணவு மெல்விரலாள் பாகன் தன்னைப்
    பாடலோடு ஆடல் பயின்றான் தன்னைக்
கொந்தணவு நறுங்கொன்றை மாலையானைக்
    கோலமா நீலமிடற்றான் தன்னைச்
செந்தமிழோடு ஆரியனைச் சீரியானைத்
    திருமார்பில் புரிவெண்ணூல் திகழப் பூண்ட
அந்தணனை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே
(11)
தரித்தானைத் தண்கடல் நஞ்சுண்டான் தன்னைத்
    தக்கன்தன் பெருவேள்வி தகர்த்தான் தன்னைப்
பிரித்தானைப், பிறைதவழ்செஞ் சடையினானைப்
    பெருவலியால் மலையெடுத்த அரக்கன் தன்னை
நெரித்தானை நேரிழையாள் பாகத்தானை
    நீசனேன் உடலுறு நோயான தீர
அரித்தானை, ஆவடுதண்துறையுள் மேய
    அரனடியே அடிநாயேன் அடைந்துய்ந்தேனே

Leave a Comment

தேவாரத் திருப்பதிகங்களுக்கான பாராயண வலைத்தளம்:

You cannot copy content of this page