திருவதிகை – அப்பர் தேவாரம் (6):

<– திருவதிகை

(1)
வெண்ணிலா மதியம் தன்னை விரிசடை மேவ வைத்து
உண்ணிலாப் புகுந்து நின்றங்கு உணர்வினுக்குணரக் கூறி
விண்ணிலார் மீயச்சூரார் வேண்டுவார் வேண்டிலார்க்கே
அண்ணியார் பெரிதும் சேயார் அதிகை வீரட்டனாரே
(2)
பாடினார் மறைகள் நான்கும் பாயிருள் புகுந்தென் உள்ளம்
கூடினார் கூடல் ஆலவாயிலார், நல்ல கொன்றை
சூடினார், சூடல் மேவிச் சூழ்சுடர் சுடலை வெண்ணீறு
ஆடினார் ஆடல் மேவி அதிகை வீரட்டனாரே
(3)
ஊனையே கழிக்க வேண்டில் உணர்மின்கள் உள்ளத்துள்ளே
தேனைய மலர்கள் கொண்டு சிந்தையுள் சிந்திக்கின்ற
ஏனைய பலவுமாகி இமையவர் ஏத்த நின்று
ஆனையின் உரிவை போர்த்தார் அதிகை வீரட்டனாரே
(4)
துருத்தியாம் குரம்பை தன்னில் தொண்ணூற்றங்கறுவர் நின்று
விருத்திதான் தருகவென்று வேதனை பலவும் செய்ய
வருத்தியால் வல்லவாறு வந்து வந்தடைய நின்ற
அருத்தியார்க்கன்பர் போலும் அதிகை வீரட்டனாரே
(5)
பத்தியால் ஏத்தி நின்று பணிபவர் நெஞ்சத்துள்ளார்
துத்தி ஐந்தலைய நாகம் சூழ்சடை முடிமேல் வைத்து
உத்தர மலையர் பாவை உமையவள் நடுங்க அன்று
அத்தியின் உரிவை போர்த்தார் அதிகை வீரட்டனாரே
(6)
வரிமுரி பாடியென்றும் வல்லவாறடைந்தும் நெஞ்சே
கரியுரி மூடவல்ல கடவுளைக் காலத்தாலே
சுரிபுரி விரிகுழலாள் துடியிடைப் பரவை அல்குல்
அரிவையோர் பாகர் போலும் அதிகை வீரட்டனாரே
(7)
நீதியால் நினைசெய் நெஞ்சே நிமலனை நித்தமாகப்
பாதியாம் உமை தன்னோடும் பாகமாய் நின்ற எந்தை
சோதியாய்ச் சுடர் விளக்காய்ச் சுண்ண வெண்ணீறதாடி
ஆதியும் ஈறும் ஆனார் அதிகை வீரட்டனாரே
(8)
எல்லியும் பகலும் எல்லாம் துஞ்சுவேற்கொருவர் வந்து
புல்லிய மனத்துக் கோயில் புக்கனர், காமனென்னும்
வில்லியம் கணையினானை வெந்துக நோக்கியிட்டார்
அல்லியம் பழனவேலி அதிகை வீரட்டனாரே
(9)
ஒன்றவே உணர்திராகில் ஓங்காரத்தொருவனாகும்
வென்ற ஐம்புலன்கள் தம்மை விலக்குதற்குரியீர் எல்லாம்
நன்றவன், நாரணன் நான்முகன் நாடிக் காண்குற்று
அன்றவர்க்கரியர் போலும் அதிகை வீ ட்டனாரே
(10)
தடக்கையால் எடுத்து வைத்துத் தடவரை குலுங்க ஆர்த்துக்
கிடக்கையால் இடர்கள் ஓங்கக் கிளர்மணி முடிகள் சாய
முடக்கினார் திருவிரல் தான், முருகமர் கோதை பாகத்து
அடக்கினார் என்னைஆளும் அதிகை வீரட்டனாரே

Leave a Comment

தேவாரத் திருப்பதிகங்களுக்கான பாராயண வலைத்தளம்:

You cannot copy content of this page